Κανόνας 1. Δεν υπάρχουν κανόνες.

Κανόνας 2. Ισχύει ο κανόνας ένα.


Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

ΤΙ ΠΑΕΙ ΣΤΡΑΒΑ ΜΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

Είναι γεγονός ότι το Ελληνικό αναγνωστικό κοινό υπολογίζεται ως το στατιστικά χαμηλότερο, πανευρωπαϊκά. 
Αγγίζει μόλις το 8-10% του συνολικού πληθυσμού. Ευθύνη φέρουν και οι κρατικοί μηχανισμοί όπως και η Ελληνική παιδεία-φυσικά. Εξαιρουμένων των καταναλωτικών ομάδων που θεωρούνται «αναγκαστικοί» αναγνώστες, δηλαδή παιδιών (παραμύθια, σχολικά, βοηθήματα) και νοικοκυρών (βιβλία μαγειρικής), η συγγραφική τέχνη προορίζεται για ένα ποσοστό του 4% του γενικού Ελληνικού πληθυσμού. 
Τα στοιχεία είναι αποθαρρυντικά και είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το αναγνωστικό κοινό χρειάζεται κάτι καινούργιο για να προσελκυστεί. Η ποίηση, δυστυχώς, αργοπεθαίνει. Τα κλασσικά βιβλία δεν προωθούνται πια και οι αγοραστές τους είναι όσοι εξερευνούν πεισματικά τις χρυσές εποχές της λογοτεχνίας- και καλά κάνουν. 
Τι συμβαίνει, όμως, με το σύγχρονο μυθιστόρημα; Είναι γεγονός ότι επενδύονται μεγάλα ποσά στην αγορά ξένων τίτλων-βιβλίων που σίγουρα θα πουλήσουν. Κάτι που δεν ευνοεί ούτε τους οίκους, ούτε τους Έλληνες συνολικά. Θα ήταν πιο αξιόπιστη λύση να επενδυθούν πολλά χρήματα στην Ελληνική λογοτεχνία, που είναι προσαρμοσμένη στον Έλληνα αναγνώστη ώστε και να δημιουργηθεί κάποια «σχέση» μεταξύ συγγραφέα και ανθρώπων, αλλά και να σταματήσουμε να θεωρούμε ότι τα έργα του εξωτερικού είναι πιο ποιοτικά. Άλλωστε, 
κάτι που δεν ξέρει το αναγνωστικό κοινό είναι ότι είναι σαφώς πιο δύσκολο κάποιος να εκδώσει ένα βιβλίο στην Ελλάδα από το να το εκδώσει στην Αμερική ή στην υπόλοιπη Ευρώπη. 
Φρέσκες, πρωτότυπες, διασκεδαστικές και επίκαιρες ιδέες υπάρχουν και πρέπει οι εκδοτικοί να πειραματιστούν με καινούργια είδη ώστε η αγορά, η τέχνη και το βιβλίο ως σύμβολο, να ανακάμψουν. 



1 σχόλια:

Χρήστος είπε...

Γεια σας, ονομάζομαι Χρήστος Βασιλόπουλος και είμαι νέος στο χώρο της συγγραφής, σε ένα δύσκολο χώρο για την Ελλάδα ιδιαίτερα, την ποίηση.Εάν επιθυμείτε κάντε μία παρουσίαση του βιβλίου μου http://astra-poem.blogspot.com/2011/06/blog-post.html
Σας παραθέτω και ένα αγαπημένο ποίημα μου που έγραψα πριν λίγο καιρό:"Μια κιθάρα ενός τροβαδούρου ξεχασμένου από παλιά,
που για πριγκίπισσες χλομές τραγούδαγε σε κάστρα νεκρά,
και ήταν οι ομίχλες στους κήπους τους παγωμένες και ασημιές
της καρδιάς πετράδια ψάχνανε των κυράδων οι άπληστες ψυχές,
και η φωνή του ράγιζε τις χορδές από μετάξι, τα άστρα μαγεμένα χόρευαν στων άσπλαχνων ανέμων το αγιάζι, γκρίζο και σκοτεινό
το χάος του ουρανού, μα τα μάτια του έλαμπαν στο φως του μελαγχολικού φεγγαριού. Μέσα από τα άδυτα του θολωμένου κόσμου μια νύμφη χορεύοντας ξαφνικά εμφανίστηκε εμπρός του, το χέρι του της έδωσε σαν από ξόρκι χτυπημένος, και την κιθάρα άφησε ο νέος αλλοπαρμένος. Και πάει καιρός που οι δύο τους χάθηκαν στη μακρινή τη Δύση, μέσα σε δάσος άγνωστο, μες την πυκνή ομίχλη."
Χρήστος Βασιλόπουλος
Ευχαριστώ.